umeenglis ampotah?

sometimes the loneliest place ever be is your heart. such a hole of pain, grudge and hatred. lonely and yet succumbed. existing but undefined. whole but fragile.

the only way of escaping these emotions is to let go. learn to let go. learn to survive on your own. but letting go does not mean you're giving up. the universal abbreviation of it is to put on your head that there are things that do not meant to be. things that do not go on their way. acceptance matters most despite the chaotic stages of your life. thats a fact. real real fact.

be a better person despite all these challenges. you wont be any better if you are not so. smile.

back to manila

matagal natingga tong blog ko. for the past two weeks e nagmuni muni muna ako.nagbakasyon ako kasama ang unica hija ko sa davao at cebu. dala ang ilang damit. lumarga kami papuntang timog na walang kaabog abog. travellers kuno ang drama naming mag ama. wala kaming ni isang gadget na dala. walang laptop, camera, cellphone, ipod at mga checheburecheng bagay na gumagasta lang ng enerhiya. ayos naman. yun ang usapan namin mag ama. okey payn wateber. wala namang mawawala di ba? less gadgets less headaches.

masasarap ang mga pagkain lalo na ang street foods pero hindi ako makapaglandi dahil kasama ko ang aking anak. istrikto. sayang daming naggagandahang babae pa naman lalo na sa davao city .

kumain. maglakad lakad. kwentuhan. matulog. magswimming. uminom. (may bago akong paboritong alak yong tanduay ice.ayosss). partee partee. ganun ang naging buhay namin sa loob ng halos dalawang linggo. okey ang bonding. okey syang kasama. walang kiyeme ika nga. wala akong masabi. okey sa olrayt. at ang gastos sagot nya. ang swerte swerte ko talaga. Hahaha

nitong bago magchristmas na lang kami umuwi. naisip naming sa lolo't lola nya na lang kami magchristmas. nasurpresa ang lahat. maging ako. hindi ko kasi aakalain na magkakasama sama ulit kaming mag anak sa harapan ng noche buena. dumating din kasi yong nanay (dating asawa ko) ng aking unica hija. sama sama kaming nagsimba at lumapang ng noche buena. masaya naman ako pero mas bakas sa mata ng aking anak ang kasihayang nadarama. yon na daw ang pinakamasayang pasko nya pagkatapos naming maghiwalay ng dating kong asawa. regalo na daw yon sa kanya. humirit ako akala ko ipad ang gusto nya. kahit wag na daw basta magsama sama lang kami mula ngayong pasko hangang bagong taon. swak na swak na. pumayag naman kaming mga magulang nya. regalo na yun di ba? less ang gastos di ba? hahaha

 

this week balak naming tatlo pumunta ng singapore. ipagshoshopping ko daw silang magina. eh kung shopping ang usapan kahit milya milyanglakaran yan sa kanila e okey lang. joskolord sana hindi ako sumpungin ng aking rayuma. o sya yun na lang muna. nagtry lang ulit akong magcomputer baka kasi nalimutan ko na. ahihihi.

the tale of forsaken salawal

kahapon nalasing na naman ako. whats new? pero iba tong kalasing ko kahapon. nagrent kami ng isang swimming pool sa valenzuela kasama ang barkada.nagkasayahan kaming magkita kita.umaapaw na inuman at gabundok na pulutan.kaya hindi nakapagtatakang hindi kami malasing nang halos kainuman lang si kamatayan.

eto na.nung nararamdaman ko na ang sipa ng redhorse medyo huminay hinay na ako.alam ko kasi na pag ganun senaryo na bumabaliktad ang sikmura ko.medyo umiikot na rin ang mundo ko.at ilang sandali pa lang ayun na.lasing na ako.maging ang mga kasamahan ko.

nakakatuwang isipin na pag lasing kami e may sense ang usapan.nagiging melodramatic ang moment.at nagiging melancholic ang ilan.nailalabas namin mga problema namin sa buhay.tangena pare hindi na tumatayo junyor ko.kung anu ano na nga gamot iniinom ko.tangenang junyor yan buti nga yan lang pinoproblema mo ako yong misis ko may iba nang junyor.anakngteteng bakit puro junyor ang usapan mga bakla ba kayo? pero tangena mga tol si junior ko,oo yong kaisaisa kong lalaki bakla ampotah.ilublob mo sa dram pre.ginawa ko na yan nagmumukha lang serena atsaka naaawa na ako kaya pinabayaan ko na lang kung ano gusto nya.mga tol simple lang yang mga problemang yan ako nga iniisip ko kung saan ako pupulutin bukas pag nalaman nilang nalulugi yong kompanya ko.pakamatay na lang kaya ako?gagu bakit hindi pa ngayon?tahimik lang ako.nahihiya akong i-share yong problema ko--najejebs ako.ganun ako pag nalalasing.

ewan ko ba.basta pag nakainom ako ng beer humihina ang kapasidad ng digestion ko.lagi akong natatae.pinagpapawisan na ako nun ng malagkit habang ang usapan ay painit ng painit,ako sa isang sulok namimilipit.

sa gitna ng kasiyahan bigla akong umeksit.hanap ako ng kubetang malapit.takte di ko na mapigilan.di na rin kaya ng sphincter muscle ko.shet.medyo bumibilis na ang paglalakad ko.pagiwang giwang pa.di ko na kaya.nang may nakita akong kubeta agad agad akong pumasok.ayos.

pagupo ko.pak!ilang sandali ding pigil ang aking hininga.pak. umph. ito yong pinakamasarap na bahagi ng buhay mo yong makaraos ka sa sigalot na nararamdaman mo.ito yun.pramis.

ilang minuto lang natapos na ako.pero pak! walang tubig. pak! walang tissue. pak! wala kahit anong papel.patay! at ito ang problema ko.panu ako maghuhugas ng wetpaks ko.

And I could say…adieu.

In memories of white bikini brief.

what if?

What if I won the 741-jackpot lottery?

What will I do with the money? Will it change me?

What if I really really won the prize?

Will it make me a decade younger?

What if I really won the prize?

How will I be able to have a fancy life now?

Will it be able to get back my own broken family?

What if, what if.

saan ako nagkamali?

alam mo yong pinamasakit na bagay na pwedeng mangyari sayo kapag wala kang kaibigang kasama...


yong mahulog ka sa overpass ng starmall papuntang megamall. nagpagulong gulong. yong akala mong okey lang ang lahat sa kabila ng mga nagmamadaling empleyado ng sm at opisina sa ortigas.yong akala mong hindi ka aagaw ng eksena. yong akala mong sa kabila ng unos e pwede kang bumangon muli ng nakataas ang noo. pero mali ka.


at dahil nga sa wala kang kaibigang kasama na pwede kang pagtawanan bilang pampalubag-loob man lang. at may kasama ka sa kahihiyang nagawa. sense of compassion ba. ang kaso wala. wala. as in wala.


at ang inaakala mong tawa mula sa nakakita ay isang masakit na taas ng kilay ang kapalit na para bang ang ibig sabihin ay napakalaki mong tanga.


it hurts you know.

ang almusal at ang sekretarya.

naging abala ako kahapon. e panu kasi umaga pa lang lumarga na ako papuntang makati para makipagkita sa isang kumpare ko.mula ortigas sumakay ako ng mrt hangang ayala. ganun pala sa mrt pwede kayong magkapalit ng mukha lalong lalo na kapag peak hours.sa edad kong to ilang beses pa lang ako nakakasakay ng mrt, nung unang beses kasi ako makasakay nahipuan ako sa pwet nung potanginang mama. hindi lang ako makapalag kasi siksikan nga nung araw na yun. ang kapal ng mukha nya

nakarating naman ako ng ayala nang buo ang katawang lupa ko pero latang lata ang pakiramdam ko

nung narating ko ang opisina nya. napawow talaga ako. mas madami kasi ang bilang ng babae kesa sa lalaking empleyado, at ambabata nila. siguro nga dahil nasa travel agency sila kaya ganun na lang ang set up. stereotype masyado.

at kahit kelan talaga.late sa apointment tong kumpare kong to.pinaghintay ako ng halos isang oras.di bale sanay naman ako.nung nakita ko sya pinagmumura ko sya ng malulutong.saka ko lang namalayan nung pinaglakihan nya ako ng mata nya dahil nasa harapan kami ng empleyado nya.pero putang ina nya talaga. i cant afford to wait

so yun.usap usap.kumustahan.payabangan.may pumasok na seksing babae.olala.nakangisi ang aking kumpare.pinakilala nya.secretary daw nya.gusto kong mainggit.tinigasan ang t...uhod ko ng dalawampung beses.artistahin ampucha. nagrequest ang aking kumpare na ipagdala kami ng breakfast, yong paborito daw nya.

so nagkwentuhan ulit.matagal din kasing hindi kami nagkita.kaya ganun na lang ang pananabik namin sa isat isa.ang sagwa ng word, sabik talaga? okey fine

pumasok na yong secretarya nya bitbit ang isang tray ng pagkain.almusal kung almusal.may ilang bagay kaming pinagusapan na hindi na dapat mailantad pa sa mundo ng internet.may alam akong spa dyan pre may extra service. tae ka ayoko ng ganun pre gusto ko wholesome. gago kumakain tayo sige kung gusto mo meron naman akong alam na wholesum spa pero ang magmamasahe sa yo kasing tanda ni madam auring at kasing amoy nya. tarantado wag ganun gusto ko yong bata pa. ayoko nung dinasaur circa. sige tetext kita. sure yan pre ah. oo ako pa

tapos na kaming kumain.tapos na rin ang dapat naming pag usapan. lumapit sya sa telepono at may kinausap habang inaayos nya ang ilang papeles sa mesa nya.nang biglang pumasok ang secretary nya.tang ina talaga.box office ang ganda nya, pinipilahan. lumapit ang secretaryang seksi at bumulong sa akin.

'please take me home, sawa na ako sa hininga ng boss kong amoy longganisa' sabay kindat sa akin.na may pakagat labi pahabol pa

mukhang may magmamasahe na ng naninigas kong tuhod ah.

mekheekengpere

sa wakas natanggap ko na rin yong 13th month pay ko sa dati kong kompanya. mabibili ko na yong binabalikbalikan ko sa toy kingdom, makakapagpa-spa na rin ako,mabibili ko na rin yong running shoes ng nike. sa wakas!

pero bago pa man ako tuluyang magsaya, may isang tawag ang hindi ko inaasahan. smart telecom.punyeta.

sisingilin na naman ako. kelangan ko na raw isettle yong account ko sa kanila kundi mateterminate yong account ko. so nagschedule ako na babayaran ko na lang bukas.  good luck.

ewan ko nga ba kung bakit napakasiginificance ng pera sa buhay ng tao. kelangan dito. kelangan dyan.parang napapaisip tuloy ako na mula nung lumaki ako at tumanda e pera ang kaakibat ng lahat sa akin.

gatas ko nung bata. diaper. laruan. tuition. pangchicks. pangbulakbol. pambaon. matrikula. birtdays. lahat kelangan ng pera.

pwede bang ibenta ko muna ang katawang lupa ko para lang sa pera? sige na. pagbigyan na.

joskolord. kelangan ko lang ho ng pera. kelangang kelangan ko na (pa) talaga.

anlabo nya

wala akong magawa. wala na akong trabaho para pagkaabahalahan pa. wala na rin akong sweldo. walang pera. walang pera. walang bisyo. walang bisyo mag lalong tatanda. punyeta.
gusto ko sanang balikan ang gardening pero wala na ang tools ko. gusto ko sanang maglaro ng golf pero nahiram na ang mga clubs ko. gusto ko sana magbiking kaso masakit pa rin ang tuhod ko. punyeta.

kahapon, tinawagan ko si trisha, anak ko.yayayain ko sanang gumala papuntang dibisorya para bumili ng ilang panregalo, pero naalala ko na sa kanya pa lang pala kulang ang budget ko.so instead of divisorya e nagpakakonyo ako kunwari, niyaya ko syang mag-mall sa shangrila para magwindow shopping.
umoo naman after an hour lang daw tapusin lang nya ang ginagawa nya. naghintay ako sa labas, sa fish & co.

pero namuti na ang mata ko wala pa rin ni isang anino nya. namuti na ang buhok ko at namawis na ang betlogs ko, wala pa rin sya. nagkataon namang di ko dala ang telepono ko kaya pinagpilitan ko sa sarili ko na okey lang, darating din sya. magdadalawang oras na pero wala pa rin ang magaling kong anak.sakto namang nakita ko ang isang kakilala. kinapalan ko na aking mukha, nakitawag ako sa telepono nya.

fast forward. nalaman kong nasa shangri la makati ang magaling kong anak at hindi sa edsa. in short hindi kami nagkaintindihan. anlabo nya pre kahit kelan.

moral of the story: laging magdala ng cellphone at bottled water. cellphone para may mapaglilibangan ka. tubig para may mailagay ka sa sikmurang nagwawala.

here comes the december...uber gastos na naman.

potangina. december na. ambilis ng panahon at oras. magkakagastusan na. pag ganitong panahon nagiging makasalanan ako. tinataguan ko kasi ang bulto bultong inaanak ko. napakadami nila laban sa nipis ng wallet ko. hindi ko lang maintindihan kung bakit kinukuha ako ng mga kumpare ko bilang ninong ng mga produkto ng kahalayan nila.

Hindi ako makatanggi dahil grasya daw ang pag nininong.

sa dami ng aking inaanak di ko na sila mabilang pa. meron isang pangyayari na di ko makakalimutan, nakasalubong ko sa mall ang isang binatilyo.nakacostume ang gago. japorms at kewl. nagsisigaw sa toy kingdom kung saan nakita nya akong tumitingin ng mga laruan. ninong! ninong! ninong! at papalapit sa akin. kinabahan ako di dahil di ko sya matandaan kundi sa kanyang hitsura. natakot ako sa hitsura nya kasi nakasuot pang anime sya. nagkocosplay pala ang gago.

so ayun konting kwentuhan. konting kamustahan. at dahil dun nawalan ako ng halos P 12,000.00 sa maikling oras lang dahil sa lintik na PSP na yan, pambayad daw ng utang. binilihan ko naman pero di ko maatim na isang maliit na gadget na yan e pagkamahalmahal pala. Mula nun, di ko na ginawang tambayan ang toy kingdom.

ang serena sa zambales.

hindi ako natuloy ng baguio. sa kadahilanang sumakit na ang tuhod ko, nangawit ampucha. so dumertso na lang ako ng zambales. okay ang view parang california lang habang binabagtas ko ang highway. alas dos na nung narating ko ang mismong bayan ng olongapo. kumain ako sa isang fast food chain. Okay solb solb na.

nagtanong ako sa guwardiya kung saan may malapit na beach. ah marami dyan sir nagkalat.ilang taon po ba ang tipo nyo? ha? dyan lang po merong mga beerhouse. ay sir beeeaach po ang hanap ko hindi bitch. hahahaha.pasensya na bossing.akala ko bitch na pokpok. umalis na ako. nag-init ang ulo ko. anong akala nya sa akin babaero?

tinawagan ko yong kaibigan kong gala. sa san felipe daw ang may magandang view habang nasa long drive ka. pumayag naman ako. nagpagas muna ako sa olongapo bago ko binaybay patungong san felipe

gumagana na yong gps. turn right 500 meters ahead.turn left 200 meters ahead. potang ina iba na ata to.naeengkanto na ata ako.panu magkakaroon ng kaliwang daan at kanang daan kung straight line lang naman. muli akong nagdasal. pero hindi pwedeng nakapikit. murmur.

nung narating ko na yong san felipe nagtanong tanong ako kung san ang may pinakamalapit na resort. pinuntahana ko. meron naman kaso hindi kasing bongga ng mga resort na napuntahan ko.simple lang.

dun na ako nagpalipas ng gabi. hindi na ako naligo sa dagat , malamig at baka ako'y mapasma. uminom na lang ako ng beer. lakad lakad. pumulutan ng seafoods at tumungga nang tumungga. tumungga nang tumungga. tumungga ng tumungga.

nagising na lang ako kinaumagahan sa lamig ng aircon.nagulat ako nang makita kong nakabrip lang ako.isang napakalaking tanong kung sinong nagdala sa akin sa kwarto ko. anarchy. confusion. chaos. joskolord ano tong pinaggagawa ko. at bakit nakabrip na lang ako. anooooooong nangyari? hindi ko maalala.

agad akong tumungo sa nagbabantay at agad binayaran ang bill ko. hindi na ako nagtanong kung sinong nagdala sa akin sa kuwarto ko. agad agad na akong umalis.

nung nasa gate na ako nakita kong papalapit sa akin yong isang dalaga.mali isang binatilyo pala.pinagbuksan ko naman ng bintana. sir tiga-manila ho pa pala kayo? nagtaka ako. ngumiti sya na parang kabayo. napakameaningful ng mga ngiting yun na dun ko lang nakita sa tana ng buhay ko. pinagmasdan ko sya mula ulo hangang paa. cross dresser si totoy.

hindi kaya nakalambat ako ng sirena? joskolord wag naman po sana.

nang mawala si mang poldo

huling araw ko nung sabado sa trabaho.nagresign na ako bilang call center agent.ayoko ng ganung environment.parang nasa pressure cooker lang ako.at hindi akma ang trabahong yun sa edad ko.

kahapon wala akong magawa.at bago pa man ako magpakamatay sa kaboryungan naisipan kong gumala. susubukan ko ang newly installed gps application ng phone ko. kinuha ang susi ng sasakyan, kumuha ng ilang damit, nagpa-gas, at kinalakad ko ang aking sarili papuntang norte. walang siguradong destinasyon. walang ideya kung gaano kahaba ang biyahe. roadtrip kung roadtrip...ng mag-isa lang. lumarga ako bago pa man sumapit ang tanghali.

kinakabahan ako na ewan. hindi kayang i-validate ng utak ko ang reason kung bakit baka siguro dahil walang siguradong endpoint ang roadtrip ko. pinagana ko na ang gps ng phone ko. nilagay sa dock at nagsasalita na ng kung anu-ano.

"gps is on. acquiring satellite. 11 acquired satellites. your elevation is 40 meters. your average speed is 30 m/h. please sit back and enjoy your driving" sabi ng gps. ayos to. nakakatuwang gamitin.very versatile and reliable. parang pokpok lang.

binaybay ko ang nlex.walang masyadong motorista. ayos. pero kinakabahan ako dahil unti-unti ng pumapasok na sa kukuti ko kung anong kalalagyan ko sa destinasyon ko.bigla bigla na lang pumasok ang mga masasamang pangitain sa akin. maholdap. maaksidente. manakawan. matapilok and worse ma-gang rape. paksheeeeet.

pero think positive pa rin ako.panay ang sulyap ko sa phone ko islash gps device. blink blink lang. nakatulog na ata yong voice over. siguro dahil di ko binigay ang endpoint ko kanina. so nilagay ko baguio.aba nagsalita! tinanong ko kung nasan na ako. meleles bowlakeyn. islang ampotah!

tuloy tuloy lang ako. sa katunayan sa edad kong to pangatlong beses pa lang akong makakapunta ng baguio. kaya ganun na lang katindi ang pangangati ng talampakan kong makapuntang muli.kaya aside from thinking positive, iniisip ko rin na sana maraming naggagandahang babae ang dadatnan ko. sexy at mala-diyosang ganda.

nakalabas na ako ng nlex nang biglang tumirik ang sinasakyan ko. naku lagot na. sana di mangyari yong mga pangitain ko. sana...

pagcheck ko sa gps ng phone ko kung asan ako na ako. zero satellite. patay! at ang tanging binabanggit na lang nito ng pauli ulit ay lost satellite reception. bwisit. kung kelan kelangan saka pumalya. dito na ako kinabahan. tanghaling tapat mananakawan, mahoholdap, magagang rape...pooootaaah!

ang huling registered location ko 14.916748385020765,120.22781431674957. ayaw din magload ng map. pinark ko muna sa tabi ng kalsada yong sasakyan ko. kunyari iihi lang. chineck ko yong makina ng sasakyan ko, syet nagpalya ang baterya. nagdial ako para tawagan ang express motolite achuchu na yan para magpadeliver na lang ngunit nung tanungin na ako kung anong location ko. yun na.dun ko na narealized na hindi ko nga alam eksakto kung nasan ako. patay! nagdasal ako... our father who art in heaven, holy be your name...you...r.your...your....king..your..ki--amen.

so yun nga.nagkaletse letse ako dahil sa gps na yan. walang masyadong bahay sa pinaghintuan ko.kung meron man 200 meters away mula sa kinatitirikan ko. ang akala kong reliable na gps na yan biglang nadebunk. ayaw pa ring gumana. parang pokpok nga lang talaga, minsan pumapalya.

tinawagan ko yong kaibigan ko. pre pwede bang pakisearch sa google map tong coordinates na to 14.916748385020765, 120.22781431674957. anu ba yan? saka ka na magtanong pagbalik ko. nasan ka ba.makikita mo pagsinearch mo yan. gagu di nga? oo nga! sige akin na. naghintay ako ng ilang minuto nag e-fb pa ata ang kupal. o ito nasa ganitong lugar ka. san ba tungo mo? baguio. gagu e ang layo nyan sa baguio. ilang milya pa tatakbuhin mo.

lumabas naman ako sa dulo ng nlex ah. siguradong nlex ba baka dumaan ka ng sctex? meron ba nun? ay kaya naman pala bobo. toooooottt. *bagsak ng telepono*

humingi na lang ako ng tulong sa malapit na vulcanizing shop.siguro 500 meters mula sa impyernong kinalalagyan ko. naayos naman. ang siste papalitan muna ng lumang baterya yong baterya ng sasakyan ko daanan ko na lang daw pagbalik ko. pero isang libo ang renta kasama na daw dun ang labor at pagcharge sa baterya ko. okey lang basta walang lokohan kako.ngumisi yong mama.

mahaba habang biyahe ang tinahak ko. good luck naman sa tuhod ko. i need you again pau de arco.

tenksgibing.

thanksgiving. maliban sa dambuhalang tyan e marami akong dapat ipagpasalamat.
trabaho.pamilya.sweldo.babae. pagkain. alak. babae. libangan. babae. kaibigan. babae.
pera. babae. pera. babae. kaibigan. babae. at marami pang babae este marami pang iba.salamat.

sa tate, (oo lioloco galing talaga ako ng tate. nanirahan din ako ng ilang taon.) (at eloiski
ilang beses mo mang balibaliktarin ang salamin mo hindi mo ako makikilala. wag mo nang alamin ang dati kong URL, pasalamat ka na lang. okey?) sa tuwing sasapit ang thanksgiving hindi mawawala ang turkey at mashed potato. recipe. pagkain. at dyan pumapasok ang katakawan ko. yun nga lang ayoko ng mashed potato. naghahanap pa rin ako ng rice para sa pinaupong turkey.

ang thanksgiving ang isa sa mga pinakaaabangan holiday sa US. una kong natikman ang bwakenang turkey na yan noong dinalaw ko ang kaibigan ko sa pearland texas. akala ko damduhalang 45 days chicken, turkey pala. wala namang masyadong pinagkaiba sa lasa ng chicken medyo mas malasa nga lang lalo na sa tulong ng gravy. masaya ang thanksgiving.parang reunion ng magkakapamilya. mag-oovernight stay tapos mag-iinuman ng bonggang bongga.party parteee!

pagkatapos ng thanksgiving dyan naman papasok ang black friday, umatikabong sale ng mga shops.bagsak presyo na parang divisoria. ang saya pag marami kang pera.mura ang gadgets, appliance, houseware, at mga pokpok nagsipag-sale din.

Pero naisip mo na ba kung Sino nga ba ang unang pasalamatan? isipin mo. dahil Siya lang naman talaga ang nag-iisang rason para magpasalamat at pasalamatan.yeaaah!

salamat nga pala sa mga masugid kong mambabasa (masyado naman ata akong nag-ilusyon ilang araw pa lang MASUGID NA talaga?) athena, lioloco, lambing, otli, jasonhamster, joyo, jepoy, eloiski, pong, ax.
at ikaw na nagbabasa. salamat.

the tale of the old man and the unlimited rice

naging makulay ang buhay ko noon sa amerika.may sariling bahay, sariling sasakyan at may sariling pera.makulay dahil doon ko lang nakita ang kaibahan ng buhay pinas sa buhay tate. makulay dahil ibang iba ang garbo at aura ng amerika kumpara sa pilipinas. pero hindi lahat meron ang amerika. hindi perpekto. may substandards pa rin at hindi pumasa sa panlasa ko.hindi 'to ang hanap ko.

sa amerika bihira kang makakita ng kanin sa mesa. at kung meron man sinangkapan to ng chichiburetseng pampalasa, gulay at kung anong anik-anik pa.chao fan inshort.subalit hindi yon ang gusto ko, pag sinabi kong kanin dapat yong sinaing. walang pampalasa. walang arte. at yon ang hinahanap ko sa amerika.

mahilig akong kumain, inshort matakaw ako. adobong baboy, sinigang na baboy, nilagang baboy, letsong baboy ay ilan lang sa mga paborito ko. halos magmukha na akong baboy. madalang ka lang makakita ng mga putaheng ganyan dun. kung meron man sa mga filipino store din pero uber sa kamahalan.parang dutch and dutches lang.

kaya noong umuwi ako ng pinas isa sa mga gusto kong kainan ay ang mang inasal at tokyo tokyo. potang ina lang talaga sinong tatanggi sa unlimited rice na yan.kaya nung nabigyan ako ng pagkakataon sinunggaban ko na.walang kyeme. walang arte. unlimited rice. shet lang kung ako'y tatanggi.

at yon ang hinahanap hanap ko dito sa pinas.walang kasing tulad ang kabusugan ko dito kesa sa amerika.

bago pa man ang lahat, gusto kong batiin ka ng magandang umaga!

bukas ang zipper mo hijo, excited much?

Tahimik akong nakikinig sa radio ng selpon ko ng makita ko ang hindi dapat makita ng isang tulad ko. Sinipat kong muli ng tingin kong totoo nga. Hindi ako nagkamali. Tumagilid ako upang pag-isipan kung anong reaksyon ang aking gagawin. Ngisi.

Lagot na, walang pakialam ang mamang 'to. Paano ko sasabihin. Nakakaawang nakakainis, naaawa ako dahil baka hindi lang ngisi ang makukuha nya pag nakita ng iba, nakakainis dahil 'di ko alam kung pano ko sasabihin sa kanya. Bahala na.

Kinig pa rin ako sa radio ko pero hindi ko maiwasan mag-isip kung anong gagawin ko. Sasabihin ko kaya? O magpapasawalang bahala na. Nyeta naman oh.

Bahala na...

Nilabas ko ang selpon ko at unti unting tinutok ang lente ng camera sa kanya. Plak!

Good luck na lang pagbaba mo kuya.

pramis, hindi ako nangongopya *ngisi*

putang ina lang talaga pag naaalala ko nung nag-aaral pa ako sa kolehiyo.
Sa kolehiyong yon bawal ang kopyahan pero okey lang ang lagpakan. halimaw ka pag naka-uno ka kahit sa isang subject lang at insignificant ang mga ganung occurence sa academe. hayup kung naka-uno ka. natural lang na bumagsak. pero taboo ang kopyahan.

molecular biology. potang ina. isa sa mga pinakaaayaw kong subject. alam ko na may malaking kinalaman ang DNA sa tao. pero para ituro ng hinayupak kong titser ang kahalagahan ng bawat strand ng DNA e sobra na ata yon. Guapo ako. at may magandang genes, tapos! Walang ng tsitsiburiching ganyan.

Dumating ang eksam. at lahat ng santo e natawag ko na. Pero wala man lang nagtext back. shet. Nilunok ko na  ang pride ko. ang kaliitliitang pride na natitira sa katawan ko.

Nagtangka akong mangopya. Pero kung swertehin ka nga naman, nakatabi ko ang isa sa mga may pinakapanget na penmanship sa klase. hindi ko alam kung steno nga ba ang subject namin nung araw na yon o molecular bio. Asar talo.

So ganun, hindi ko kayang mangopya lalo na kung resemblance ng mukha nung nagpapakopya sa penmanship nya. maswerte nga lang talaga. At hindi ko kayang tiisin ang amoy nya. Nakakakiliti ng ilong.

bumagsak ako sa eksam na yon. pero natutuwa ako. bakit? dahil buong klase ay hindi nakapasa. swertehan lang talaga.

“There's nothing to winning, really. That is, if you happen to be blessed with a keen eye, an agile mind, and no scruples whatsoever.” -Alfred Hitchcock

ang sup kong uboooood ng gandaahhh!

naaasar ako. may isang call ako na dapat i-handle ng sup ko.
Kelangan kasi request yon ng client. hurumintado si client na kesyo daw bakit
marami akong tinatanong, pinapaliwag ko naman na for verification purpose lang.
ang kasyo sabi nung matandang kausap, hindi na daw kelangan kasi may record naman na
daw sya sa system namin. Pero kelangan talaga para ma-aunthenticate na sya nga yong
taong yon.

ito na, nung ita-transfer ko na sa sup ko yong call ayaw ng nagmamagandang sup ko. bakit ko daw itatransfer kung kaya ko namang i-handle. sabi ko kung customer assistance lang kaya ko yan pero request ng caller na sup ang makausap. bakit ko ipagpipilitan ang sarili ko kung ayaw akong makausap ng tao.
nagmatigasan ang gaga. putang ina lang talaga. sabi ko sa client sa kabilang linya. would it be okay if ill call you back, just give me 10 minutes and we will get back to you right away. ayaw ng gagong matanda. so ang sabi ko. okay, would it be okay if ill put you on hold within 10 minutes. okay daw. parang tanga lang.
so nag-uusap usap kami kung anong gagawin.ayaw talaga ng sup ko,kaya ko naman daw ihandle bakit sya pa.

iritang irita na ako. nagpapawis na ang mga betlogs ko sa kasingitsingitan ko. hayop talaga. nakikipagdiskuyon pa at gustong mauwi pa sa mahabahabang debatehan.

magte-ten minutes na pero wala pa ring solusyon. ang ginawa ko tinawagan ko yong client:
"hello, this is ruth, helpdesk supervisor of blah blah blah... i believe you're looking for a supervisor to assist you. how can i help you sir?" blah blah blah. kumalma ang matanda. nasolve ang problema. kumalma din ako sa kabilang banda.

oo tama, nagboses babae ako. parang tanga lang talaga.
at ang feedback na natanggap ko sa caller.
"you know ruth, i like your voice, so lovely". gusto kong sumigaw ng mahabang putaaaaannngggg inaaaahh!

si matet

may kaklase ako dati na matet ang pangalan. matit naman kung tawagin ng bisaya naming guro. tipikal na babaeng estudyante sa pampublikong paaralan ang hitsura. naka-ponytail at may hairpin na hugis bulaklak. masayahing kaklase pero bobita.
seatmate ko bale sya. at dahil likas na matalino ako sa school likas din syang mangongopya. wala sa hitsura nya ang mangopya. kung pagbabasihan lang sa anyo at hitsura magmumukha akong kriminal versus sa ganda nya.

test namin nun sa english at si maam delia ang titser namin.isang napakahigpit at istriktang dragon sa buong eskwelahan. walang makakatalo sa kanya pagdating sa talas ng kilay, straight kung straight at lalo na syempre sa asignatura naming ingles sa kanya. habang mataimtim kong sinasagutan ang testpaper ko nahuli kong tumitingin sa papel ko itong si matet.pinabayaan ko na lang, understandable naman ang sitwasyon nya.

pero nahuli kami ni maam delia sa akto, at sa lahat ng pinakaayaw ng gurong ito e ang mangopya at magpakopya. lagot na. noong una deny deny-an lang ako, bakit ako aamin kung sa una pa lang wala talaga akong intensyong magpakopya, pero itong si babae kung makapagdahilan sa titser parang inupahan nya ako sa krimeng di ko naman ginawa. naging biktima ako.

hindi na pinatapos sa akin yong pagsusulit at ang mas nakahiya pa e gumawa ng eskandalo itong si madam, nag ala-merriam defensor sa pagtatalak na kesyo wag daw akong tularan dahil di maganda ang kopyahan. gusto kong gawing blackboard ang naglalangis nyang mukha.

noong araw ding yon, galit ako kay matet. nagpupuyos ng galit. galit na galit.
lunch break. lumapit sya sa akin para humingi ng sorry. hindi ko pinansin. imbes na patawarin sinigawan ko pa sya. "bakit ba kasi ang bobobo mo? wala ka bang mama at papa para turuan ka?". tumalikod sya papalayo.

masama ang loob ko sa nangyari. hangang sa magsi-uwian na.nakita kong papalapit sya pero tumakbo na lang ako.

kinabukasan.bakante ang upuan nya. nalaman ko sa isang kaklase na sinundo na pala sya ng kanyang mama't papa pauwi ng probinsya.

welkam sa internet

Welkam sa internet, ang tahanan ng mga henyo, guapo, feelingero, bobo, malilibog at lalo na ang mga istupido. Isang lugar para sa mga busy at at malaking espasyo para sa mga walang magawa. Welkam sa internet, ang mabisang libangan ng bawat isa!

Ang tagal ko ring nawala at ako'y muling nagbabalik. Pero bago pa man ako makabalik ilang beses ko ring pinnag-isipan kong gagamitin ko tong blogger account ko. Ang arte ko lang.

Dalawang taon. Dalawang taong pagkawala? Ayos ah. Buti nakilala ko pa rin ang sarili ko sa lagay na to. Shit lang naman. Pero kung gaano kalaki ang blogosperyo ay ganun din kalaki ang puwang ko para ako'y bumalik. Hindi nga naramadaman ng blogosperyo na akoy nawala. Isa lang akong alikabok sa Shang-ri la.

Madami ng bagong bloggers ngayon, di-kalibre. haytek. Tambay ng coffee shop, may dalang laptop. At yong iba may sariling wif hotspot. Di-ipad. At may nakasuksok pang earphone para habang nagsusulat nalilibang din sa pagkanta. Arte? hindi, dahil yon ang uso.

Ako, simpleng pagba-blog lang okey na. Walang arte arte at walang demurity, tita kung tira.Magsususlat ako, magbabasa ka. At bahala ka kung sasayangin mo ang limang minuto sa pagbabasa o may mapupulot kang aral sa wala.

"I have the simplest tastes. Im always satisfied with the best"
- Oscar Wilde

Abangan ang aking masaganang pagbabalik...tao.