the tale of the old man and the unlimited rice

naging makulay ang buhay ko noon sa amerika.may sariling bahay, sariling sasakyan at may sariling pera.makulay dahil doon ko lang nakita ang kaibahan ng buhay pinas sa buhay tate. makulay dahil ibang iba ang garbo at aura ng amerika kumpara sa pilipinas. pero hindi lahat meron ang amerika. hindi perpekto. may substandards pa rin at hindi pumasa sa panlasa ko.hindi 'to ang hanap ko.

sa amerika bihira kang makakita ng kanin sa mesa. at kung meron man sinangkapan to ng chichiburetseng pampalasa, gulay at kung anong anik-anik pa.chao fan inshort.subalit hindi yon ang gusto ko, pag sinabi kong kanin dapat yong sinaing. walang pampalasa. walang arte. at yon ang hinahanap ko sa amerika.

mahilig akong kumain, inshort matakaw ako. adobong baboy, sinigang na baboy, nilagang baboy, letsong baboy ay ilan lang sa mga paborito ko. halos magmukha na akong baboy. madalang ka lang makakita ng mga putaheng ganyan dun. kung meron man sa mga filipino store din pero uber sa kamahalan.parang dutch and dutches lang.

kaya noong umuwi ako ng pinas isa sa mga gusto kong kainan ay ang mang inasal at tokyo tokyo. potang ina lang talaga sinong tatanggi sa unlimited rice na yan.kaya nung nabigyan ako ng pagkakataon sinunggaban ko na.walang kyeme. walang arte. unlimited rice. shet lang kung ako'y tatanggi.

at yon ang hinahanap hanap ko dito sa pinas.walang kasing tulad ang kabusugan ko dito kesa sa amerika.

bago pa man ang lahat, gusto kong batiin ka ng magandang umaga!